دانشگاه خوارزمی
چکیده: (1700 مشاهده)
جستجوی جاودانگی، یکی از ویژگیهای ذاتی و اصیل انسان است. طلب کمالات مادی و معنوی دیگر نیز در راستای محقق ساختن میل نامیرایی انسان است. اما پدیده مرگ مهمترین مانع تحقق میل جاودانگی انسان در این جهان است؛ زیرا با مرگ، امید انسان به نامیرایی در این جهان مادی برباد میرود. بنابراین اگر انسان تنها متعلق جاودانگی خود را این جهان مادی بداند، با پدیده مرگ، دچار یاس و ناامیدی شده و معنای زندگی خود را از دست میدهد. چنین انسانی تنها ممکن است احساس معنا داشته باشد، اما در حقیقت زندگی او معنایی ندارد. درپاسخ به این مشکل، مهمترین راهکار، آموزه آخرتباوری است، یعنی باور به اینکه مرگ، پایان زندگی انسان نیست، بلکه متعلقِ حقیقی جاودانگی آدمی در جهان دیگری محقق شدنی است، که عالَم آخرت نامیده میشود. به کمک این آموزه، نه تنها حس جاودانگی انسان معنای اصیل خود را مییابد، بلکه او به مرگ، بعنوان مقدمه ضروری ورود به عالَم جاویدانِ آخرت خوشآمد گفته و خود را برای زندگی سعادتمندانه در آن مهیا میسازد. پس، آموزه آخرتباوری، ضمن تضمین متعلق واقعی حس جاودانگی طلبی آدمی در جهان دیگر، زندگی دنیوی او را معنادار و هرگونه یاس و ناامیدی را از او دور ساخته است و به رنجها، سختیها و خوشیهای او معنا داده و شوق پرواز به سوی عالم جاویدان را در او شعلهور میسازد. بنابراین، آخرت باوری شرط لازمِ حس جاودانگی و معناداری زندگی انسان است. در این مقاله، ضمن تحلیل خصوصیات جاودانگی طلبی انسان، ارتباط آن با آخرتباوری و نقش آن دو در معنادار ساختن زندگی انسان تبیین و تحلیل خواهد شد.
شمارهی مقاله: 5
نوع مطالعه:
مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
فلسفی