بهار و تابستان
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)
2- دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) ،raayatjahromi@hum.ikiu.ac.ir
2- دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) ،
چکیده: (120 مشاهده)
«چشم‌اندازگرایی» در فلسفه نیچه، به‌عنوان رویکردی ضدبنیادگرایانه، «حقیقت» را نه به‌مثابه امری مطلق، بلکه به‌عنوان برساخته‌ای وابسته به تفسیرهای مختلف انسانی در نظر می‌گیرد. نیچه استدلال می‌کند که شناخت و حقیقت همواره در بستر چشم‌اندازهای متکثر شکل می‌گیرند و هیچ معیار مستقل و جهان‌شمولی برای صدق وجود ندارد. این مقاله، ابتدا به بررسی اهمیت چشم‌اندازگرایی نیچه پرداخته و آن را در مقابل نظریه‌های سنتی صدق، همچون نظریه‌های مطابقت، انسجام و عمل‌گرایی، تحلیل می‌کند. سپس، رابطه این دیدگاه با مفهوم حقیقت در فلسفه نیچه مورد بررسی قرار می‌گیرد و پیامدهای آن برای معرفت‌شناسی و نظریه صدق واکاوی می‌شود. در پایان، ضمن بررسی چالش‌های ناشی از این نظریه، از جمله مسئله «نسبی‌گرایی» و «پارادوکس» چشم‌اندازگرایی، تلاش خواهد شد تا نشان داده شود که نیچه چگونه از طریق پذیرش تنوع تفاسیر، به امکان مقایسه و نقد چشم‌اندازها باور دارد. این مطالعه نشان می‌دهد که چشم‌اندازگرایی نیچه، نه به‌معنای انکار حقیقت، بلکه تأکیدی بر نقش تفاسیر گوناگون در تکوین دانش بشری است.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
فلسفی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
نظرسنجی
