الحاد علمی رویکردی است که سعی دارد با تکیه بر گزاره­های علمی و اکتفا به علل مادی، پدیده­های طبیعی را تبیین کند. از این رو امر فرامادی در این نگره تبیینی امری زائد محسوب می­شود. آنتونی فلو در مواجهه با الحاد علمی مدعی است می­توان تبیینی ارائه کرد که اشکالات و پیامدهای تبیین علمیِ صرف را نداشته باشد. در این نوشتار به این پرسش پاسخ داده می­شود که آیا تبیین فلو از نظم­ وارگی هستی می­تواند در تقابل با تبیین­های صرفاً علمیِ خداناباوران در مقام «بهترین تبیین»، مقدم شود؟ نویسندگان در این مقاله بر آنند به روش تحلیلی مواجهه آنتونی­فلو با الحاد علمی را به صورت منظومه­ی دارای انسجام به تصویر بکشند و بخشی از نظرات او را بسط دهند. از تأمل در آخرین اثر فلو و مرور مصاحبه­ها و مناظرات و تحلیل نظراتش می­توان دریافت او با نشان دادن محدودیت­های تبیین علمی در کنار اثبات طرحمندی طبیعت، با ارائه شواهد علمی و بیان ضرورتِ تبیینِ فراپایه به همراه ارائه تقریری نوین از برهان نظم، مواجهه­ای روشمند و نسبتاً قابل دفاع با الحاد علمی دارد. از نگاه فلو اگرچه مجموع ادله و قرائن، برهانی قیاسی را شکل نمی­دهد اما به یک استقرایِ احتمالاتیِ معتبر منجر خواهد شد که بر اساس آن می­توان بهترین تبیینِ ­محتمل را وجود مبدائی حکیم، هوشمند، خودبنیاد و غیرمادی دانست.